Pas gelezen: De stilte is een geluid van Juli Zeh

Ik heb het niet zo op achterflappen van boeken begrepen, maar achterop De stilte is een geluid staat te lezen: 'Juli Zeh slaagt erin het gewonde Bosnië voor een ogenblik in een bijzondere staat van poëtische genade voor te stellen.' Nou, dat is er recht op. Het boek van de jonge Duitse die met haar hond door Bosnië reist, leest traag, en mijn wederhelft dacht dat ik hard moest ploegen om doorheen het werkje te geraken. Dat was zo, maar het was genieten tegelijk. Je wordt haast niets wijzer over ex-Joegoslavië maar de manier waarop ze haar indrukken schildert is echt wel de moeite.

Fragmenten:

Al dagenlang lukt het me niet meer het kwade als uitzondering op de regel van het goede te begrijpen. In plaats daarvan schakelen de beide kanten elkaar naar believen aan en uit, om de beurt, als twee functies van het knopje van een defecte lichtschakelaar.

'But literature,' vraagt ze, 'finds the truth? Or is it creating its own?'
'Goeie vraag,' zeg ik. 'Het antwoord erop is als een huis met een heleboel verdiepingen waarin veel gemengd-etnische gezinnen van ja's en nee's wonen.'
Ze staart me aan, haar mondhoeken trekken alsof ze wil glimlachen, dan kijkt ze me weer strak aan. Eén wapen hebben schrijvers: ze kunnen iets op zo'n manier uitdrukken dat de ander gelooft dat hij het zonder meer had moeten begrijpen.

Bergafwaarts verdwaal je niet. Ik kom er niet achter waarom die zin klopt, vanaf veertig graden in de schaduw is het beter om je tot fenomenologie te beperken.

'We zijn omsingeld door symbolen. Het heeft geen zin ertegen te vechten.'
Als je maar drie zinnen spreekt op een avond, krijgen ze een ongelooflijke betekenis. Op de voor hem typische manier waarmee hij met zijn kin wijst, stuurt hij mijn blik naar de rand van een stuk bos waaraan je kunt zien dat het het overblijfsel is van een illegale ontbossingsactie. Eerst zie ik niets bijzonders, dan zie ik dat het bos bijna geen bladeren meer heeft, maar in plaats daarvan door enorme zwermen zwarte vogels is bezet.
'Het kwaad reist de wereld rond en maakt hier en daar een tussenstop. Waar het zich heeft vertoond, zit alles een tijdlang vol tekens. U moet dat leren waarderen.'

Operatoren bedreigd?

De telecomoperatoren gaan ervan uit dat hun omzet op vaste telefonie ferm gaat dalen de volgende jaren, wegens de opgang van internettelefonie. Hetzelfde zou ook wel eens kunnen gebeuren met de mobiele telefonie:

"The new devices also threaten telcos. Devices that can connect to the Internet via Wi-Fi networks can bypass the traditional voice infrastructure altogether. Vanjoki sees opportunities for telcos that offer the right content, such as video programs that can be viewed on mobile devices. And he points out, people who use their phones as computers are less likely to switch operators since they will also have to transfer all their stored personal data."

bron: BusinessWeek

Virtuele opera in Berlijn

De Deutsche Staatsoper in Berlijn heeft dinsdag het programma van het seizoen 2006-2007 bekendgemaakt. Een van de opmerkelijkste affiches is een hedendaagse opera met muziek en animatie van de virtuele Britse groep Gorillaz. De eerste voorstelling van Monkey Journey to the West zal plaatsvinden op 31 juli 2007.

Dit spektakel is een samenwerking tussen het Staatsoper, het theater van Châtelet in Parijs en het internationaal festival in Manchester. Deze opera behandelt de boeddhistische reïncarnatie en vertelt de reis van Monkey King door India. Het verhaal is geïnspireerd op "Xi You Ji", van de 16de-eeuwse auteur Wu Cheng'en.

Met deze coproductie wil de dirigent opera voor een jong publiek brengen. "Door een gebrek aan muzikale opvoeding riskeert de muziek langzaam haar plaats in de samenleving te verliezen", aldus Daniel Barenboim, muzikaal directeur van de Deutsche Staatsoper. Peter Mussbach, artistiek directeur van het prestigieuze operahuis, denkt er hetzelfde over en biedt 500 tickets aan jongeren tussen de twintig en dertig aan voor 7 euro.

Te volgen blog

Of deze blog ooit een boek wordt, weet ik niet, maar hij is afkomstig van Jonathan Schwartz, de nieuwe ceo van Sun Microsystems (het onmogelijke is gebeurd: Scott McNeally is aan de kant geschoven, al blijft hij als verkoper actief binnen de firma). Schwartz zorgde ervoor dat Sun zijn dure Solaris gratis ging weggeven als open source-technologie. Hij zou een man van de ideeën zijn en dat zou moeten blijken uit zijn blog. Wat er ook van zij, het is een zeer sterke company blog.

Hoe komt het eigenlijk dat er in ons land nooit voor een groot publiek nagedacht wordt over computing. Kan je je een opiniestuk in de krant voorstellen over informatietechnologie? Over het Vlaams Blok, ja, tot vervelens toe. Maar iemand die een mening heeft over de toekomst van de kruispuntbank? In BusinessWeek is te lezen dat de Amerikaanse scholen vroeger de internationale programmeerwedstrijden wonnen maar nu geklopt worden door Aziatische en Oost-Europese teams. Over West-Europa heb ik niets teruggevonden. Wij kunnen waarschijnlijk beter Latijn.

Bloogs

Sommige themablogs groeien uit tot boeken. Bekend is het voorbeeld van de Amerikaanse soldaat in Irak die zijn schieten beschrijft.

Angolezen kunnen stemmen in Congo

Op korte tijd slaagde de Congolese kiescommissie erin 27 miljoen landgenoten in te schrijven voor de verkiezingen van begin juli. En dat in een land waar haast geen administratie meer over blijft. Natuurlijk kregen ze hulp van de technologie van het Belgische bedrijf Zetes.

Altijd opletten met Congolese succesverhalen, luidt het devies. De Angolese consul in Katanga heeft laten optekenen dat er heel wat Angolezen in Congo zijn die zich zonder problemen wisten in te schrijven, terwijl ze niet stemgerechtigd zijn.

Er stinkt iets. Volgens mij slaagden velen erin zich twee keer in te schrijven. Dan beschik je plots over twee officiële identiteiten. Kan handig zijn.

Going Nuclear

Dit is de titel van een artikel dat in mijn mailbox dwarrelde vandaag. Ik geef de inleiding mee.

In the early 1970s when I helped found Greenpeace, I believed that nuclear energy was synonymous with nuclear holocaust, as did most of my compatriots. That's the conviction that inspired Greenpeace's first voyage up the spectacular rocky northwest coast to protest the testing of U.S. hydrogen bombs in Alaska's Aleutian Islands. Thirty years on, my views have changed, and the rest of the environmental movement needs to update its views, too, because nuclear energy may just be the energy source that can save our planet from another possible disaster: catastrophic climate change.

By Patrick Moore

Hier brandt de lamp

Bezorgde mensen vroegen mij al of het lampje in mijn toilet hersteld is. Ik heb goed nieuws: ja! En buiten begint de lente. Niets dan goed nieuws dus. Of toch. Voor het eerst sinds lang ben ik gaan lopen. Ik heb veel te vroeg de afsluitende sprint ingezet, waardoor ik te lang boven mijn tempo moest lopen en dat zit nog in de benen.

Arbiter standrechterlijk afgemaakt na betwiste fase

Ik ben zo niet opgevoed maar in een voetbaltribune slingerde ik al eens vuile zwette naar het hoofd van de ref. Was het een Afrikaan geweest, ik had het niet gedaan, gezien de dubbele betekenis van de scheldterm. Een Afrikaanse arbiter ter plekke de kop inslaan ... het kan alleen in Congo.

In het land van zoon Kabila. Jeune Afrique heeft hem geïnterviewd. Hij wist niet veel te vertellen. Mij viel wel op dat hij in de derde persoon over zichzelf sprak: 'Et puis, d’après ce que je sais et ce que je sens, les Congolais souhaitent que Kabila soit leur candidat.' Ik vraag mij toch af of hij, die enkele jaren terug nauwelijks Frans sprak, zich kan bedienen van de subjonctif.

Je ziet dat dikwijls, in interviews, dat er geschreven taal gebezigd wordt die haast onmogelijk uitgesproken werd. Akin, de Turkse spits van paarswit vandaag in de krant: 'Vergeet niet dat we een week na Standard naar Gent moeten. Daar kunnen we de twee punten voorsprong, die we volgens het ideale scenario moeten hebben opgebouwd, zo weer verspelen.' Ik zie het hem nog niet zeggen.

Bij Jeune Afrique maken ze van Kabila jr echter geen held. Een fragment uit het interview:

Ne craignez-vous pas de voir apparaître, au cours de la campagne, des thèmes à risque, comme celui de la congolité?

antwoord: C’est quoi, la congolité? C’est quoi ce concept?

Qui, parmi les candidats, est un « vrai » Congolais. Et qui ne l’est pas...

antwoord: Je vois. Effectivement, on ne peut exclure qu’à défaut de programme et de sens des responsabilités certains soient tentés de glisser sur ce genre de terrain. L’ethnisme, le tribalisme et la haine peuvent toujours leur servir de fonds de commerce. Mais les Congolais ne s’y laisseront pas prendre.

Existentieel probleem

Er bestaat tegenwoordig een existentieel probleem in mijn leven, al weze het een klein. Het lampje in mijn toilet is al enkele stuk. Normaal heb ik altijd enige reservepeertjes liggen, maar nu dus niet. Mezelf kennende weet ik dat het nog een week zal duren voor ik eraan denk bij bezoek aan de supermarkt lampen mee te brengen.

Wat te doen ondertussen. Ik kan in het donker mijn gevoeg doen, zeker, het is alleen, ik heb de gewoonte uitlaat of dwarskijker te lezen terwijl ik bezig ben. In geval van opspelende constipatie grijp ik ook wel eens naar de column van brusselmans. Schijtinkt, weet u wel. Die is niet leesbaar in het donker. Ik kan eventueel de deur van het toilet openzetten en genieten van het licht in de inkom, maar zoals iedereen die van de beslotenheid van de kleinste kamer houdt weet, is dat niet hetzelfde. (de constructie van de laatste zin kan beter, kwou gewoon zeggen dat het tocht als je moet kakken met de deur open)

Film over uitroeien Armeniërs op Turkse tv

De Turkse commerciële televisiezender Kanaltürk zal de film Ararat over de uitroeiing van Armeniërs door het Ottomaanse Rijk uitzenden. Een zegsman van het station maakte woensdag bekend dat onderzoek onder abonnementhouders van de zender heeft uitgewezen dat bijna driekwart van hen de film wil zien.

Pas gelezen: De Delta Deceptie van Dan Brown

Eigenlijk ben ik de meesterlijke Juli Zeh aan het lezen, de jonge literaire prijzen-machine uit Duitsland. En dan lees je een paar bladzijden in Dan Brown. Dan is het al te laat; je leest niets anders meer tot het boek uit is en je kan gaten in de nacht lezen. De nationale veiligheid die het Witte Huis en de Nasa oplicht, en dat uitgewerkt in een keten van spannende gebeurtenissen.

De interessantste passage vond ik het hoofdstuk waarin de protagoniste de feiten en de aannames van de grond af aan opnieuw opbouwt en beredeneert, om te zien wat stand houdt, en wat niet.

Brown is de voetveeg voor velen die zich over literatuur uitspreken. Dat komt waarschijnlijk door hun opvatting van literatuur. Ik probeer even voor mezelf te definiëren wat proza moet zijn: in de eerste plaats boeiende verhalen. Vent of vorm? Met de goeie vorm en met veel vent kan je verhalen extra boeiend en beklijvend maken.
Een gezonde dosis vent is zeker aanwezig in De Delta Deceptie: de noordpoolexpeditie, het politiek gekronkel, de privatisering van de ruimtevaart, ... Qua vorm valt het in zeker opzicht mager uit; alles staat in het teken van spanningsopbouw. Maar anderzijds, Europeanen doen daar mager over. Vorm reduceren ze op het Oude Continent te vaak tot diepgravende metaforen en dergelijke moeilijke dingen meer, en suspens ruikt alhier te vaak naar Amerikaanse commercie. Kunnen spelen met suspens is evenzeer een type van vormelijke begaafdheid.
De personages van Dan Brown zijn in vijf minuten geschetst, doen weinig onverwacht, herbergen weinig contradicties.

Antwerpen hipper dan Brussel?

Is Antwerpen hipper dan Brussel, vroegen we ons af terwijl we onze ogen de kost gaven op het Zuid in Antwerpen. We werden verwacht in het restaurant annex discoteek The Stereo Sushi om, en dat mag geen verbazing wekken, rauwe vis te eten.

Het Zuid doet zijn best natuurlijk, maar in Brussel breidt het Dansaertsocialisme ook uit. Het is moeilijk af te meten allemaal.

En wat meten? Gaan we bakkeleien over wat hip is, wat trendy? Als we daarmee beginnen, kunnen we niets meer zeggen. Ik probeer toch even: ik heb de indruk dat mensen in Antwerpen iets expressiever gekleed en gekapt zijn, dat er in BXL een ingetogener ambto-mentaliteit heerst.

(De linguistische innovatie gemerkt?)

Bobo's ontdoen zich van monument

Mijn anarchistische natuur heeft het niet op bobo's begrepen en als ik naar Michel D'hooge kijk, dan zie ik niets dan vlees geworden lethargie. Zaterdag was hij er niet bij op Gent, hij zat zijn buik nog ronder te eten op een of andere Fifa-bijeenkomst.

Heeft iemand al eens geteld met hoeveel bekwame trainers Degryse overhoop lag? Ik noem voor de vuist weg De Mos, Peruzovic, Sollied en Ceulemans. Zijn eigen falende transferbeleid ten spijt, heeft deze nieuwbakken bobo het lef de Caje buiten te zwieren. Ik ben geen Club-supporter en ben razend.

Terwijl ik raas tegen de bobo's van het Belgische voetbal, wil ik zeker Michel Preud'homme niet vergeten. Die man kreeg onlangs een lifetime achievements award of zoiets (Axel Merckx werd ook al gehonoreerd met zo een ding, omdat hij nooit een platte prijs gereden heeft). Ik som even enkele verdiensten van Preud om:

- actief betrokken bij het corruptieschandaal uit '83
- werkt voor de maffia (de broertjes d'Orazio)
- maakt deel uit van de lethargische top van de Belgische voetbalbond
- combineert een functie op de bond met een in zijn ploeg
- zet druk op de arbiters
- zorgt als technisch directeur voor weinig doorstroming van jeugdspelers

Pas gelezen: Zij kwamen uit het Oosten van Chris de Stoop

Met Zij kwamen uit het Oosten schrijft Chris de Stoop een vervolg op Ze zijn zo lief, meneer, zijn ophefmakende boek over de mensenhandel in de seksindustrie. Ik lees zijn stijl graag. Hij betoogt dat de vrouwen in kwestie te makkelijk in de slachtofferrol geduwd worden, omdat velen voordeel puren uit deze situatie. Zelf focust hij meer op hun weerbaarheid.