Pas gelezen: Amsterdam van Ian McEwan

Amsterdam van McEwan zou nog beter zijn dan The Cement Gardan, werd mij verteld. Dat klopt, kan ik nu schrijven, eigenlijk veel te laat want Amsterdam won de Bookerprice in 1998.

De gladde mediajongens (wat een inzicht in de commerciële uitgeverswereld!) worden met een hedendaags klassiek componist geconfronteerd. De gladde alen verliezen het pleit, natuurlijk, maar tegelijk is de eenzame kunstenaar in hetzelfde bedje ziek: hij trekt zich te veel terug, treedt niet altruïstisch op in een wereld vol van ellende.

Het vijfde en laatste deel van het boek trekt op niks. Grappig is dat de auteur dat lijkt te beseffen. Clive, de componist, is aan de finale van zijn symfonie toe gekomen en vindt de noten niet. Wat het hoogtepunt moet worden is een lauw doorslagje.

Een klein citaat:
"Clive deed smalend verslag van een met gemeenschapsgeld bekostigd 'concert' in een haast verlaten kerk, waarin ruim een uur lang met de kapotte hals van een viool tegen de poten van een piano werd geslagen. Een bijhorende programmanotitie legde uit, onder verwijzing naar de holocaust, waarom er in dit stadium van de Europese geschiedenis geen andere vormen van muziek levensvatbaar waren. Voor de kleingeestige dwepers, betoogde Clive, was elke vorm van succes, hoe beperkt ook, een onmiskenbaar teken van esthetisch geschipper."