Pas gelezen: De Delta Deceptie van Dan Brown

Eigenlijk ben ik de meesterlijke Juli Zeh aan het lezen, de jonge literaire prijzen-machine uit Duitsland. En dan lees je een paar bladzijden in Dan Brown. Dan is het al te laat; je leest niets anders meer tot het boek uit is en je kan gaten in de nacht lezen. De nationale veiligheid die het Witte Huis en de Nasa oplicht, en dat uitgewerkt in een keten van spannende gebeurtenissen.

De interessantste passage vond ik het hoofdstuk waarin de protagoniste de feiten en de aannames van de grond af aan opnieuw opbouwt en beredeneert, om te zien wat stand houdt, en wat niet.

Brown is de voetveeg voor velen die zich over literatuur uitspreken. Dat komt waarschijnlijk door hun opvatting van literatuur. Ik probeer even voor mezelf te definiëren wat proza moet zijn: in de eerste plaats boeiende verhalen. Vent of vorm? Met de goeie vorm en met veel vent kan je verhalen extra boeiend en beklijvend maken.
Een gezonde dosis vent is zeker aanwezig in De Delta Deceptie: de noordpoolexpeditie, het politiek gekronkel, de privatisering van de ruimtevaart, ... Qua vorm valt het in zeker opzicht mager uit; alles staat in het teken van spanningsopbouw. Maar anderzijds, Europeanen doen daar mager over. Vorm reduceren ze op het Oude Continent te vaak tot diepgravende metaforen en dergelijke moeilijke dingen meer, en suspens ruikt alhier te vaak naar Amerikaanse commercie. Kunnen spelen met suspens is evenzeer een type van vormelijke begaafdheid.
De personages van Dan Brown zijn in vijf minuten geschetst, doen weinig onverwacht, herbergen weinig contradicties.