Pas gelezen: Een borrel met Barry van Christophe Vekeman

Waarom drinkt iemand in hemelsnaam die slechte J&B-whiskey, heb ik mij al vaak afgevraagd. In zijn nieuwste werk draagt Vekeman een antwoord aan: het glas van de fles is donkergroen; je kan een lege fles weer voor de helft vullen met water zodat je vrouw niet ziet dat de fles al leeg is. Uiteindelijk bedrieg je jezelf natuurlijk. Of je schoonbroer Barry, als die langs komt en naar een whiskey vraagt. Het is dit leuk begin dat ik in de kranten las, dat me aanzette om het boek te lezen. De plotwendingen zijn in elk geval plezant, net als de literaire overpeinzingen van het hoofdpersonage, docent creatief schrijven Seb. Hij twijfelt of hij zijn eigen boek in de eerste dan wel de derde persoon zou schrijven, tot hij eensklaps eureka roept: de tweede persoon. Waarom zijn zo weinig romans in de tweede persoon geschreven?

In de kranten stond ook te lezen dat Vekeman in zijn vierde boek, waarvoor hij meer tijd nam, tot een voldragen auteur uitgroeide. Dit is waar. Een borrel met Barry ligt inhoudelijk dicht bij en haalt het niveau van Brouwers' Geheime kamers. De vraag rijst of we op nog zo een boek zaten te wachten. Ik in elk geval niet. Anderzijds, het slot dat Vekeman bedacht is echt wel sterk. Veel beter dan wat Brouwers presteert.