Pas gelezen: Amsterdam van Ian McEwan

Amsterdam van McEwan zou nog beter zijn dan The Cement Gardan, werd mij verteld. Dat klopt, kan ik nu schrijven, eigenlijk veel te laat want Amsterdam won de Bookerprice in 1998.

De gladde mediajongens (wat een inzicht in de commerciële uitgeverswereld!) worden met een hedendaags klassiek componist geconfronteerd. De gladde alen verliezen het pleit, natuurlijk, maar tegelijk is de eenzame kunstenaar in hetzelfde bedje ziek: hij trekt zich te veel terug, treedt niet altruïstisch op in een wereld vol van ellende.

Het vijfde en laatste deel van het boek trekt op niks. Grappig is dat de auteur dat lijkt te beseffen. Clive, de componist, is aan de finale van zijn symfonie toe gekomen en vindt de noten niet. Wat het hoogtepunt moet worden is een lauw doorslagje.

Een klein citaat:
"Clive deed smalend verslag van een met gemeenschapsgeld bekostigd 'concert' in een haast verlaten kerk, waarin ruim een uur lang met de kapotte hals van een viool tegen de poten van een piano werd geslagen. Een bijhorende programmanotitie legde uit, onder verwijzing naar de holocaust, waarom er in dit stadium van de Europese geschiedenis geen andere vormen van muziek levensvatbaar waren. Voor de kleingeestige dwepers, betoogde Clive, was elke vorm van succes, hoe beperkt ook, een onmiskenbaar teken van esthetisch geschipper."

Pas gelezen: De Cementen Tuin van Ian McEwan

Het is een zeer opmerkelijke setting die McEwan neerzet; vier kinderen die alleen in het huis blijven nadat hun ouders omgekomen zijn. Elke handeling van hen apart lijkt zeer natuurlijk, terwijl het resultaat geheel bevreemdend is. Ze houden zich niet langer aan de conventies, oordelen telkens zelf hoe ze een situatie aanpakken. Dan krijg je zoiets bizars. De personages zijn natuurlijk biezondere mensen, en nog meest het jonge broertje Tom (6j) die zich als meisje kleedt en weer baby wil worden.

Wel begreep ik niet goed waarom Derek, het lief van Julie, uitgesloten wordt. Die jongen lijkt mij best okee.

Wie een verfilming zag en het bijhorend boek las, ontkomt niet aan de vraag wat hij verkoos. Hier kies ik voor het boek, ondanks de intrigerende Charlotte Gainsbourg in de film.

Pas gelezen: L'amour dure trois ans van Frédéric Beigbeder

Beigbeder, de Franse reclameman, schrijft flashy teksten waarin hij zekerheden poneert, voor twijfel is geen plaats. Het vervelendste is dat hij de lezer wil overtuigen. Desalniettemin, de man heeft zijn verdiensten, bijvoorbeeld dat hij boeken in het Frans schrijft die ik in het Frans kan lezen. In L'amour dure trois ans beweert hij dat de liefde 3 fases van elk 1 jaar kent: verliefdheid, tederheid en verveling.

"On nous dit souvent qu'au bout d'un certain temps, la passion devient << autre chose >>, de plus solide et plus beau. Que cette << autre chose >>, c'est l'Amour avec un grand A, un sentiment certes moins excitant, mais aussi moins immature. J'aimerais être bien clair: cette << autre chose >> m'emmerde, et si c'est cela l'Amour, alors je laisse l'Amour aux paresseux, aux découragés, aux gens murs qui se sont engoncés dans leur confort sentimental."

"Dans un monde parfait, les filles de vingt ans ne seraient jamais attirées par une invention aussi artificielle comme le mariage. Elles rêveraient de sincerité, de passion, d'absolu - pas d'un type en jaquette de location."

Een vrouw versieren pakt hij zo aan:
- Tu connais le Pays basque?
- Non mais ça a l'air joli.
- Ce n'est pas joli, c'est beau. Quel dommage que je suis marié et toi aussi, parce que sans cela nous aurions pu fonder une famille dans une ferme de la région.
- Avec des moutons?
- Evidemment, avec des moutons. Et des canards pour le foie gras, des vaches pour le lait, des poules pour des oeufs, un coq pour les poules, un vieil éléphant myope, une douzaine de girafes, et plein d'autruches comme toi.