Pas gelezen: De helaasheid der dingen van Dimitri Verhulst

Op de voorpagina van Verhulst zijn nieuwste staat een foto van een sanseveria, de lelijke planten die op hun manier symbool staan voor de verleden tijd in onze contreien en ook een beetje voor de onderkant van het maatschappelijk bestel, een onderkant waar ik zelf een andere kijk op heb dan Verhulst. Bij niet weinig keuterboeren stonden verschillende sanseveria's in de kleine living met een plafond dat maximum een meter negentig hoog was. Ik associeer sanseveria's bijgevolg niet met de marginale, kleurrijke dronkaards die het universum in De helaasheid der dingen uitmaken. Sanseveria's ken ik verder van in huizen van de middenklasse, waar een vrouw thuis is die haar ramen elke week boent en waarschijnlijk frigide is. Tot zover het klassedenken.

Verhulst voert zijn vier nonkels op, die van krotte terug bij hun moeder gaan wonen zijn. De vader van de jonge Dimitri is de enige die werkt: hij is postbode.

Elk hoofdstuk is een kortverhaal dat perfect apart kan bestaan, en even vreesde ik een tekort aan samenhang, zoals bij Debuutprijs-winnaar Van Loy. Met een minimum aan structuur zorgt Verhulst echter dat alles mooi op zijn plooi valt.

De leukste anekdote in het boek is die over de alternatieve Tour de France. Een cafébaas uit Reetveerdegem organiseerde in zijn kroeg het wereldkampioenschap drinken. Nonkel Potrel had zijn bedenkingen. Vooreerst vond hij dat iedereen een begenadigde dag kan kennen waarop de alcohol makkelijker binnengiet. Zijn ander bezwaar was dat er te louter op bier gespeeld werd; een echte wereldkampioen hoort meer te kunnen. Dus zou hij de ronde van Frankrijk kopiëren: elke dag moet dezelfde rit als die van de renners afgelegd worden. Elke vijf kilometer is een pintje. In het middengebergte schakelen de deelnemers over op wijn, en in het hooggebergte vliegen ze in de whiskey. Er kunnen tussensprints geplaatst worden, in functie van de groene trui.

Een hoofdstuk verder komt de deurwaarder langs om de tv aan te slaan. Hij heeft zijn dag slecht gekozen want die avond zou er een live-optreden van Roy Orbison uitgezonden worden en de hele familie is grote fan. Voor de nonkel die de schulden gemaakt heeft, zit er niets anders op dan een plaats te vinden waar de Verhulsts tv kunnen kijken; hij heeft weinig tijd want het optreden begint al over enkele uren. Uiteindelijk belanden ze bij intellectuele Iraniërs die willen integreren en hun deuren openen.

De helaasheid der dingen is het snelstlezend boek van Verhulst. Zijn vorige hadden een iets moeilijkere textuur en dat vond ik nog zo plezant.