Pas gelezen: De adelaar van Ismail Kadare

Een Albanese schrijver die de wereld veroverd heeft, dat kon ik niet laten liggen. Ik weet zo bitter weinig over het land, alleen dat het de ergste schurkenstaat van Europa zou zijn. Kadare werd schrijver ten tijde van het communisme, volgens mij een ideaal klimaat om je op de literatuur toe te leggen. De regimes zijn zo erg dat je moet vluchten in een eigen wereld. Tegelijk word je gevrijwaard van dwaze ontspanningen die in je oren schreeuwen tot je te hardhorig wordt om scherp te luisteren.
In De adelaar is Max gevallen. Hij is uit Tirana verwijderd en bevindt zich zoals zovele andere dissidenten in dat niet nader genoemde provincienest. Het lijkt allemaal goed te komen, als hij op een wanhopige avond op de ruit van de bar "Anna" schrijft, de naam van zijn geliefde in de hoofdstad. Een meisje ziet het en komt binnen. Ze is ook een 'gevallene', met dezelfde naam. Max noemt haar van dan af aan "annA", omdat ze de naam zo gezien moet hebben.
Desalniettemin loopt de roman tragisch af, met een hoofdrol voor de vogel die op de Albanese vlag prijkt. Geen probleem wat mij betreft; er zijn al genoeg happy ends en De adelaar is een meesterwerkje.
Intussen begonnen aan Jelinek. Na drie bladzijden wil ik al stoppen; er is nog zoveel van Kadare dat ik niet gelezen heb. We zien wel.