Pas gelezen: Antichrista van Amélie Nothomb

Het zijn plezante boeken, die je in anderhalf uur uitleest. Hier in huis slingeren wel eens boeken van Amélie Nothomb, onze anderstalige landgenote rond en ik kan het nooit laten ze vast te pakken. Voor je het weet zijn ze uit. Een onzeker meisje krijgt een kamergenote bij haar thuis, Christa, een zelfingenomen ding die iedereen voor zich inpalmt. Tot Christa de Antichrista blijkt te zijn en van haar sokkel dondert. De waaromvraag wordt te weinig beantwoord.

Ondertussen laat ik de dikke Zwagerman, de selectie van de beste Nederlandstalige kortverhalen in de tijd, niet los. Ik heb de eerste vijf verhalen gelezen, en de laatste vijf. Ze zijn geschreven met pakweg een eeuw verschil. Ik ben bewust op die manier tewerk gegaan, om te zien wat de verschillen zijn in opbouw van een verhaal. En wat gelijk gebleven is.
Gelijk is het concept van kortverhalen. Er is één verhaallijn, normaal gezien wordt het verhaal chronologisch verteld, er komt weinig gefilosofeer bij kijken, het kortverhaal is de erfgenaam van de vertelkunst.
Het verschil: verhalen nu worden met minder tierelantijntjes gebracht. Geen beschrijvingen van landschappen meer, bijvoorbeeld. Een voor de hand liggende verklaring is dat literatuur meer concurrentie kreeg van televisie en andere ontspanningsmiddelen. De lezer mag niet meer verveeld worden. Alsof dat vroeger wel mocht. In elk geval, kortverhalen zijn altijd zeer gevrijwaard gebleven van rommel die er niet bij hoort. De werken van Nothomb ook niet, overigens. Al voelt ze de drang bij momenten eens literair te koketteren.