Pas gelezen: Aanslag op de goede smaak van Amélie Nothomb

Wie hier de boekbesprekingen leest, kan denken dat ik alleen goeie boeken lees. Valt dit even tegen. Dit weekend bijvoorbeeld - ik spoorde richting Nijmegen - trachtte ik mij doorheen het prijsbeest Omega Minor van Paul Verhaegen te worstelen. 90 bladzijden gezwam ben ik ver geraakt. Maar het boek telt er 614. Ik weet nog niet of ik verderga.
Op de terugrit was er opnieuw vertraging. Toen vond ik het zo erg niet. Ik kon kiezen tussen een boek met essays over het begrip tijd, een werkje dat ik gekregen had van mijn Nijmeegse connectie (serieuze mensen boven de Moerdijk), en Aanslag op de goede smaak van de Waalse Amélie Nothomb, een boekje dat mijn vriendin in haar tas had zitten. Het spreekt voor zich dat ik geen Hollandse essays over tijd ging lezen terwijl ik wachtte op een trein van de NS. De kezen moeten hun land maar eens op orde zien te krijgen in plaats van moeilijke boeken te schrijven.

Ik had het eerst niet zo voor Nothomb. Er is dat rare gezicht waarmee ze door het leven moet, en er is de naam; Charles-Ferdinand Nothomb was minister van Binnenlandse Zaken ten tijde van het Heyzeldrama. De man begreep niet dat hij ontslag moest nemen, hij had toch geen Juventus-supporters gedood. Ik was 9 jaar en het was de eerste keer dat ik een minister hoorde blaffen.
Een ander boek van Amélie had ik al eens ter hand genomen, in een boekenwinkel of zo, en de eerste drie zinnen die ik zag leken van een eenvoud van een kind van 11 jaar. De eerste lijnen van Aanslag op de goede smaak waren van hetzelfde kaliber. Maar er was geen alternatief. En het was nog steeds wachten op de trein, de tweede spoorwijziging werd net afgekondigd.
Het boek van Nothomb viel geweldig mee. Een archilelijke man maakt kennis met een model en gaat met haar solliciteren bij een modellenbureau. Hij overtuigt hen hem aan te nemen:

'Voor de esthetica gelden dezelfde regels als voor de mystiek: niets laat extreme schoonheid beter tot haar recht komen dan extreme lelijkheid. Aangezien we het Absolute niet kunnen verwoorden, moeten we dat tot uitdrukking laten komen aan de hand van het tegendeel: een negatief godsbewijs heet dat. De menselijke geest kampt met een fundamenteel intellectueel tekort: hij ziet de waarde van iets pas in als hij het moet ontberen. Het gemis spreekt tot hem in een taal die hij begrijpt, terwijl hetgeen hij bezit Chinees voor hem is.'
(het modellenbureau:) 'Dat moet u de modeontwerpers eens vertellen, meneer. Ze zullen dolenthousiast zijn.'
'Dat zullen ze zeker! Met mij doen ze een gouden zaak. Zij kennen het probleem: hun klanten zijn op visueel gebied net zo verzadigd als een westerse maag. Om hen te blijven boeien, moeten ze steeds waanzinniger manieren vinden om te versoberen of te overdrijven - wat op hetzelfde neerkomt. Hoe geef je die volgevreten toeschouwer zijn onbevangenheid terug? Geef hem een purgeermiddel: mij dus. Ik ben een visueel vomitorium.'

Trouwens, hoe plezant zijn boeken die je op één treinrit uitleest!