Pas gelezen: Ultramarijn van Henk van Woerden

De Gouden Uil ging naar Ultramarijn van Henk van Woerden. Het boek wou ik niet helemaal lezen omdat het een liefdesverhaal betreft, niet echt mijn ding. Maar eenmaal begonnen, was ik zo verbluft door de mooie suggestieve stijl dat ik veel minder oversloeg dan voorzien. Al is er op sommige plaatsen iets meer flou artistique dan ik nodig had. Fragmentjes:

Ze schuifelt achterwaarts de kamer uit. In een vna zijn onverkochte tijdschriften heeft ze gelezen dat Aziatische vrouwen zo een vertrek verlaten en dan ook nog helemaal dubbelgevouwen. Haar schuifelpas ontlokt een glimlach. Zo herinnert ze zich hem het liefst, wanneer hij weer van huis is: de vader die malligheid uithaalt, haar moeder kietelt tot ze bijna huilen moet, of aan het strand breed lachend de sorbetverkoper salueert. Het beste is toch om te doen of je voor het geluk bent geboren.

'Wij zwerven rond in de duisternis der eeuwen. Wij zijn allen op zoek naar de schaarse vonkjes licht die, eenmaal samengebracht, de zaligheid zullen inluiden.'

Toen ze hem ten slotte onder de deken naar zich toe trok, huiverde Charis: dierbaar als een lam dat de keel wordt overgesneden.