Pas gelezen: Ik ben maar een neger van Jef Geeraerts

In de lijstjes die nu verschijnen naar aanleiding van Geeraerts' verjaardag wordt Ik ben maar een neger, zijn debuut uit 1970, opgegeven als zijn beste werk. Het grappige hoofdpersonage Grégoire Matsombo beschrijft met veel zwier hoe lomp de koloniale Belgische functionarissen te werk gingen, en tegelijk wat een zootje de Congolezen ervan gemaakt hebben na de indépendance.
Matsombo is wel niet in staat zichzelf tegen het licht te houden. Hij verenigt zowel de deugden als de ondeugden van de blanken, en beschikt over de joie de vivre en de luiheid die de Afrikaan zou typeren.
Geeraerts legt veel klem op de snelheid waarmee de Belgen uit Congo verdwenen na de onafhankelijkheid, alles zijn beloop latend.

Een fragment (Matsombo aan het woord):

"Zie hem daar lopen als een chimpansee. Hij stinkt als een etterbuil en ik wed dat hij platluizen heeft. Ja, zie je wel, hij krabt zijn gat, le primaire. Bah, ik heb nu eenmaal geen geluk met mijn buren. Enfin. Wel Grégoire, laten we even kijken wat we vanavond gaan doen.
Ons eerst wassen en scheren, want hygiëne voor alles. Me verkleden. Misschien het beige palmbeach complet van Werther met die rozet van officier in de Leopoldsorde. Een wijnrode das staat er goed op. En bruine mocassins, hoewel een heer 's avonds zwart aan de voeten draagt. Bah, we zitten hier toch maar in een afgelegen negerij."

En uit het vervolgverhaal, Het verhaal van Matsombo:

"Jezus Christus zelf moet een geschikte kerel geweest zijn, denk ik. Had hij geweten tot wat een hoerenkot hij aanleiding had gegeven, ik wed dat hij dan zonder aarzelen heel zijn leven met de apostelen in dat meer had gevist in plaats van het ware geloof te gaan prediken."