Pas gelezen: Adelaars & engelen van Juli Zeh

Een 27-jarige Duitse die debuteert met een vuistdikke thriller over de Balkan-oorlog, het dwingt respect af. Vooral omdat het werk niet leest als een thriller; de tekst is veel te geraffineerd, poëtisch en zeer eigentijds van textuur.

In een paragraaf geeft ze de lyrics van een song die op de achtergrond speelt, gedurig onderbroken door de handelingen van de personages. De song zelf heb ik via het web niet teruggevonden. De tekst was nochtans origineel:

I'll lay down in your ashtray, I'm just your Marlboro.
Light me up and butt me, you're sick and beautiful.

Squeeze me like a lemon, and mix with alcohol.
Bounce me hard and dunk me, I'm just your basketball.

Andere fragmenten uit het boek:

Ze is dronken, ze ziet eruit alsof ze zo zal gaan janken. Dat komt door Wenen, de stad pakt je bij je schouders en draait je om, zodat je altijd naar achteren kijkt, naar het verleden.

Nu had ze de zon in haar rug en de kleur van haar ogen scheen donkerder geworden in de loop der jaren, tegen zwart aan, misschien waren haar pupillen onnatuurlijk groot, of had ze twee gaten in haar gezicht, waarin ik iets naar binnen kon roepen en afwachten of ik een echo hoorde.

Ik haal een biljet van vijftig schilling uit mijn broekzak dat zich om mijn vinger slingert als een spiraal, het wil terug in de opgerolde staat. Ik zie dat de oude man het waarneemt. In zijn gezicht stroomt de glimlach in de daarvoor bestemde banen en hoeft niet zoals in het gezicht van jonge mensen een telkens andere weg te zoeken.