Pas gelezen: Geheime kamers van Jeroen Brouwers

Jarenlang keek ik bedeesd voor mij uit als er over de jongste nederlandstalige literatoren gepraat werd. Ik las die mensen niet. En als mijn mening gevraagd werd, kwam ik steevast uit de hoek met: 'waarom zou ik mijn tijd verdoen met de laatste Vlaamse debutant als nog zo veel van Borges, Marquez en Pessoa mij onbekend is.'

Onlangs heb ik het ganse proza-oevre van Dimitri Verhulst gelezen. Het is een gewoonte van mij, als ik op een boek stuit dat ik ijzersterk vind, dan ga ik gezwind door met die auteur. Saramago, Sartre, Kafka, Verhulst, Eco, Boyd, Elsschot, Houellebecq, ... ze hebben voor mij geen geheimen meer. Oeuvres lezen, ik kan het iedereen aanraden.

Na het laatste van Verhulst gooide een vriend Herinnering aan mijn droeve hoeren van Marquez binnen, hij had het pas gekocht maar had de eerste weken geen tijd het te lezen, dus liet hij mij voorproeven. De maaltijd was niet slecht, maar ik had meer genoten van Verhulst. Weg dus met mijn dédain voor jongens van bij ons. En ik heb mij voor 2005 voorgenomen meer aandacht te hebben voor auteurs die het Nederlands als voertaal hebben.

Een eerste stap was Jeroen Brouwers. Ik had in een depressieve bui ooit eens een zelfmoordboekje van de man gelezen, maar nog geen echt werk. En Verhulst prijst hem aan in een van zijn boeken. Reden genoeg om Geheime kamers bij de horens te nemen.

Het boek ontrafelt gevoelens heel nauwgezet, zonder groots te zijn. Eenmaal je de eerste 30 pagina's door bent, leest het als een stationsromannetje, maar met veel meer vernuft. En het onderwerp is boeiend. Overspel. Ik wist daar weinig over. Nu dus niet meer.

Soms zijn buitenechtelijke dingen te verklaren uit een sexuele behoefte, soms is het emotioneel. Wanneer Daphne met het ik-personage naakt op het bed ligt en alle mogelijkheden open liggen, gebeurt er niets. Ze kiezen ervoor om het geestelijk te houden. Emotioneel is het interessantst. Dan gaat het over redemption. Iedereen vindt dat hij voor zichzelf wat te compenseren heeft. Het ik-personage een depressief leven naast een vrouw die hem uitsluit, Daphne een mislukt huwelijk. Ze creëren vervolgens een droombeeld van hun buitenechtelijke relatie dat tegemoet komt aan hun mislukkingen. En dat super-ego van die relaties botst niet zelden met wat de relatie eigenlijk blijkt te zijn. Voilà, dat is synthetisch samenvatten!

En als je mijn menig wilt: ik denk dat mannen meestal vreemd gaan uit sexuele behoefte, terwijl het bij vrouwen meestal emotioneel ligt.