Pas gelezen: Lichtenberg van Paul Verhaeghen

Een verhaal opsplitsten in zoveel boeiende verhaallijnen, elegant van de ene naar de andere schuiven, je moet het kunnen! Voor Paul Verhaeghen geen probleem. Al mocht er hier en daar wat meer geknipt worden.

een citaat:

'Sommigen zeggen dat God dood is, maar ik heb uit welingelichte bron vernomen dat Hij gewoon vervroegd is teruggetreden. Hij was de baan wat beu. Hij leeft nu op een reusachtig landgoed in Transsylvanië, onder de naam Graaf Fin de Siècle. Aan de ene muur van zijn somptueuze salon hangen schilderijen van Géricault, waarop de prachtigste paarden staan afgebeeld. Zeven stuks. Onder elk schilderij een koperen plaat waarop telkens een dag van de week staat gegraveerd. Als het op woensdag lekker weer is, gaat hij voor het woensdagpaard staan en wekt het tot leven. Met deze onstuimige schimmel tussen de benen stormt Hij dwars door het gals van de vleugeldeuren het terras op. Terwijl een merkwaardige lokale omkering van de wetten van de zwaartekracht en de entropie glas en deuren herstelt, verdwijnen paard en Ruiter de velden in. ...
Sommige waarnemers menen dat Hij dit luie leven snel moe zal zijn. Ergens in de volgende eeuw zullen de poorten van het landgoed opengaan. De Graaf zal zich door een engelenschaar naar het zwerk laten wieken, om eindelijk een en ander recht te zetten. Ik geloof daar niet zo in. Niets zo gezellig als televisiekijken met een sigaar in je bek, een kop warme chocola binnen handbereik en de lustig brandende open haard, waarin af en toe onder geknor een boek wordt geworpen dat je niet bevalt.'

Nog een vieze bibliotheekervaring vermelden: twee pagina's plakten aan elkaar. Als ik ze los trok, waren wat letters verdwenen in een lichtbruinige vlek. Net daar in het verhaal stond een seksscène. Bah!