Pas gelezen: De techniek van het lijden van Arnon Grunberg

Stel je voor: je schrijft twee essays van zeven bladzijden A4, en je wil daar een boek van maken dat met duizenden verkoopt. Onmogelijk lijkt het, tenzij je Arnon Grunberg heet. Hij schreef die twee essays voor een gastdocentschap aan een Nederlandse unief en vult de rest van het boekje met idolatrie op zichzelf via een voorwoord van de rector of via dagboeknotities van zijn leerlingen.
De techniek van het lijden is niets anders dan geldklopperij.
De essays zijn best leuk, met veel Grunberg-achtige verrassende wendingen. Maar ook niet meer dan dat. Je voelt dat hij weinig te vertellen had, dat hij de essays in opdracht schrijft en ermee wegkomt dat zij zijn stillistisch kunnen.