Pas gelezen: De Jossen van Tom Lanoye

De ondertitel van dit toneelstuk is 'Val en revival der saamhorigheid'. Het gaat eigenlijk meer over de zinloosheid van het bestaan dan over de samenhorigheid.

Waar veel andere auteurs een zwaar op de hand liggende monoloog over dat thema zouden schrijven, maakt Lanoye er iets speels van. De lotgenoten heten allemaal Jos, ze zijn allemaal gejost en zorgen voor een leuk klankspel. De grafredes als één Jos komt te overlijden zijn fantastisch. Wat ik minder vind is Lanoye's aanhoudend geflirt met kitsch. Luciditeit kan anders ingevuld worden.

Een kort fragment uit De Jossen:
"We weten allemaal wat ons te wachten staat, na dat luttel hoopke tijd dat ons vergund is rond te mogen krasselen op de schubben van deez planeet, lijk eendagsvlooien op het vel van een draak die miljoenen jaren leeft."