Rariteiten

Tijdens het werk mocht ik iets opzoeken over programmeertalen en op de pagina waar ik moest zijn, trof ik een mysterieuze link naar 'niet-engelse programmeertalen'. Er stonden er een zestal vermeld. In het Spaans, het Chinees, het Fins, ... en in het Klingon: Var'aq is a programming language based loosely upon the grammatical
structure of the Klingon language.

Ik wil nu niet beweren dat ik alle talen van de wereld ken, verre van, maar het Klingon lijkt mij heel vreemd. Het blijkt de taal te zijn die aliens in Star Trek spreken: "It was created as part of a speculative exercise in imagining what the computer culture of the fictional Klingon race might be like."

Een rapport dat ik inkeek leerde mij dat de Duitse bedrijven de stiptste betalers zijn, en de Italiaanse zijn ... nou ... niet zo stipt. Het grappige was dat als ze aan Duitse financiële directeurs vroegen hoe ze dachten te scoren in vergelijking met het buitenland, ze als antwoord kregen: "zeer slecht, in het buitenland is het beter." Vroegen ze het aan de Italianen, dan zeiden die het veel beter te presteren dan wat in andere landen gebeurlijk is.

Zou zoiets vaker opgaan? Zou een slechte minnaar bijvoorbeeld zeggen van zichzelf dat hij veel bedrevener is dan de meeste andere? En omgekeerd? En zou het net daarmee te maken hebben? Dat je slecht bent omdat je heel snel dacht dat je goed was en niet meer hoefde bij te leren? Aha!

Computermuis

De geschiedenis van de muis, leuk.

Marta

Webpublicist Johan Sanctorum, heeft nog eens een originele tekst geschreven, waarin hij blijk geeft van een intrigerende blik op de kunstscene. Hij is naar Marta geweest. Een fragment:

"Men hoeft Marta niet te begrijpen, men moet het ondergaan, als een wetmatigheid, gelijk aan de spelregels van de vrije markt zelf. En dàt noem ik ook terreur, maar dan van het subtiele soort: groots-opgezette, irrationele mistgordijnen die de kritische massa van een samenleving smoren. Deze kunst is ongrijpbaar, onbegrijpbaar en transcendent,- ze kan niet in vraag gesteld worden, enkel becommentarieerd, zoals het incident met Melgaard’s installatie aantoonde. Dààrom gaan de Duitsers, van nature al geneigd om rattenvangers te volgen, urenlang geduldig in de rij staan voor dit ‘ambiance-museum’. Via de dure hersenkronkels van Gehry en Hoet wordt ongelijkheid op een listige manier gemythologiseerd: je bent arm/dom omdat je het spel niet goed speelt (en niet omdat de regels zelf niet deugen)."

Deze foto vind ik ongelooflijk cool. Carlo Bomans!

Eerste werkdag

Gisteren nog eens een eerste werkdag beleefd. Normaal valt dat tegen, geen reet te doen! Nou, dat is nu al even anders. Waarken!

Afrigadget

Leuke site, met gadgets die Afrikanen uitvinden om hun dagelijks leven eenvoudiger te maken.

Pas gelezen: De man die werk vond van Herman Brusselmans

Ik mag de columns van Brusselmans in Humo heel graag lezen, en tegelijk, ik kon mij niet voorstellen dat ik een heel boek op die manier wil lezen. Herhaaldelijk hoorde ik echter boffen op De man die werk vond, wat zijn beste boek moet zijn. Het is niet dik dus probeerde ik het. Het gaat over iemand die zich stierlijk verveelt als bibliothecaris van een ambtenarendepartement. Ik vond er weinig aan. Ik blijf bij de columns

Pas gelezen: Persepolis van Marjane Satrapi

Het kleine meisje Marjane Satrapi betoogde samen met haar communistisch geïnspireerde ouders tegen het regime van de sjah van Iran. Het was eind jaren '70, het protest tegen de dictator was breed onder de bevolking. De revolutie werd achteraf echter volledig geclaimd door de moslimfundamentalisten onder leiding van Ayatollah Khomeini. Voor het vrijgevochten gezin Satrapi braken moeilijke tijden aan. Maar de vader van het gezin was ingenieur en leefde dus in relatieve weelde. Dochter Marjane werd naar Europese scholen gestuurd, wat haar niet altijd makkelijk viel. Uiteindelijk wordt ze tekenaar en haar levensverhaal is opgetekend in een stripalbum met tekeningen in zwartwit (zie hiernaast een portret van haar uit het boek). Inkt wordt niet gespaard.

In alle landen waar het fout loopt, hebben de Angelsaksen een dubieuze rol gespeeld. In Persepolis valt de naam van Mossadeq, de Iraanse premier die begin jaren '50 vond dat de olie niet meer tegen spotprijzen aan Groot-Brittannië verkocht moest worden. De Angelsaksische geheime diensten installeerden prompt een dictatoriaal regime voor de sjah. Wikipedia: "To this day, Mossadeq is one of the most popular figures in iranian history. Although he is very popular among people and is considered a national hero by most, the now fundamentalist theocratic regime doesn't approve of him and his secularism and western manners."

Backhand

De eerste week van mijn vakantie was aan kitesurfen, teleski, windsurfen goed besteed; de tweede week zou ik het op waterpolo, tennis en parapente zetten. Waterpolo is simpel, dat is zwemmen en handbal, iedereen kan dat. Tennis vind ik moeilijker. Mijn backhand draait nog dikwijls in de soep - omdat ik hem om esthetische redenen eenhandig wil spelen - en mijn opslag oogt niet helemaal orthodox. Maar wie mij aan het net wil passeren, moet sterke papieren voorleggen.

Spectalurairst was natuurlijk de parapentesprong. Sommige vrienden moeten foto's zien voor ze geloven dat ik dat durfde. Nou, schrik had ik hoegenaamd niet ('s avonds wel, toen ik het bier uit mijn auto moest halen die in het duister geparkeerd stond). Een foto staat hierboven. Er is ook een video maar die krijg ik niet gepost.
Tijdens de vakantie heb ik ook drie boeken gelezen. Besprekingen volgen (ik streef volledigheid na).

Andere hoogtepunten van de reis:
1. ik mocht de brug van Millau over (ik ben een geweldige fan, zag alle reportages over de bouw ervan)
2. terwijl ik op de autoweg ter hoogte van Montpellier reed, was er een bosbrand aan de gang, juist ernaast. Vele tweedekkertjes waren aan het blussen en enkele uren nadat ik gepasseerd was, hebben ze de autoweg moeten afsluiten.

De wind in de zeilen

Een korte vakantieboodschap:

Het windsurfen valt reuze mee. Het is een zeer elegante sport, maar als ik die beoefen komt dat er niet zo uit (ook omdat er zeer veel wind stond). Maar de prijs voor de combattiviteit heb ik wel verdiend, denk ik. als ik eens te meer in het water lag en het niet meer zag zitten om nog eens op die plank te klimmen, dacht ik aan marc verwilghen. een vriend zei dat hij een surfer is (ik kon het ook niet geloven) en ik dacht: dat zal geen waar zijn, dat die kw.l dat kan en ik niet!

Volgende week leer ik opnieuw tennissen. Twintig jaar is dat geleden. Straks voel ik me weer jong!