Online text editor Writely

Laatst had ik schaarste aan schrijfruimte op de harddisk van mijn laptop. Ik maakte wat plaats vrij en had daarbij ongewild Word gewist, op mijn browser na het programma dat ik meest gebruik. Dom dom dom. Omdat ik mijn installatie-cd-rom's met alle soft al lang kwijt ben (mijn laptop is al twee en een half jaar oud) ging ik op Tucows op zoek naar freeware dat die functie overneemt. Tevergeefs.
Ik startte een nieuwe zoektocht: een online text editor. StarOffice van Sun Microsystems waarvan ik wist dat het ooit gratis was, kost nu centjes. Dus kwam ik bij Writely terecht. Een goede keuze, deze internetapplicatie werkt zeer goed. Word-documenten kan je makkelijk opladen en openen. En met werkgroepen kan je documenten delen met mensen die op een andere server zitten. Fantastisch allemaal, en dat voor een systeem dat nog in test draait (al is dat tegenwoordig een trend, in beta blijven).
Eén minpuntje: Writely werkt niet onder mijn geliefde Opera-browser. Explorer is bij mij al lang geïnfecteerd met alles wat ongezond is, dus moest ik Firefox downloaden (ik ben mijn harde schijf weer aan het volgooien). Neem van mij aan; de laatste versie van de gratis Opera is superieur.

Het is niet gemakkelijk om Amerikaan te zijn Deel II

Ik denk dat ik weet waar Osama zit. Ik heb daar eens over nagedacht en ik heb hem vrij snel gevonden. Eerst moet je je in het hoofd van Osama plaatsen. De Amerikanen verwachten je in Pakistan of in Afghanistan. Okee, je kent het bergachtig terrein beter dan hen, en de lokale autoriteiten werken waarschijnlijk niet van harte mee met de zoektocht, maar toch riskeer je plots wakker te worden met een Amerikaans geweer tegen je slaap.
In de plaats van Osama zou ik mij naar Tadjikistan begeven. Het ligt vlakbij, het landschap bestaat uit dezelfde vertrouwde rotsige bergen, en vooral: geen Amerikaan die van het bestaan van dat land afweet!

Het is niet gemakkelijk om Amerikaan te zijn Deel I

De Palestijnen hebben hun Hamas-premier. Israel spreekt over het terrorisme aan de macht. Hamas weigert Israel te erkennen.
Dat idee van de Amerikanen om de democratie naar het Midden-Oosten te exporteren wordt lachwekkend. In Palestina is democratie. In Iran ook. In Irak is de grootste partij in handen van sjiitische geestelijken. In Algerije en Egypte zouden islamisten evenzeer een monsterscore halen bij vrije verkiezingen. Zelfs in Saoedi-Arabië is het koningshuis gematigder dan zijn bevolking.

Pas gelezen: Een staat van vrijheid van V.S. Naipaul

De Afrika-boeken van Naipaul zijn niet echt vriendelijk voor de inwoners van het zwarte continent. Of dat terecht is? Daar kan over gediscussieerd worden. Een staat van vrijheid, dat is waartoe een Afrikaans land wil komen. De wrede burgeroorlog is het gevolg. Het verhaal speelt zich af in een fictieve Engelse kolonie, maar het had even goed Congo kunnen zijn, omdat het conflict lijkt op dat tussen Lumumba en Tshombe.
De titel slaat ook op de blanke personages, Linda en Bobby die genoodzaakt zijn samen een autorit van twee dagen doorheen het verscheurde land te maken. Linda heeft tijdens haar verblijf geleerd de Afrikanen barbaars te vinden ("Je zou ofwel weg moeten blijven, of er in moeten gaan met de zweep in de hand"). Bobby ergert zich blauw aan het nauwelijks omfloerste racisme van Linda, hij is politiek correct, maar op verschillende momenten dat hij niet anders kan dan zich op te winden in de destructieve aard van de zwarten (dat lijkt voor de schrijver een gegeven) komen gelijkaardige gedachten bij hem boven.
De spanning in het boek is niet genoeg aanwezig, het verhaal loopt niet over van inhoud. De uitgever (Atlas) droeg daar trouwens niet toe bij door nog enkele kortverhalen van Naipaul toe te voegen, voor en achter de hoofdvertelling. Die kortverhalen zijn wel zeer goed.
Een quote over Belgen:
'Er zijn twee stammen...'
'De Vlamingen en de Walen,' zei Linda.
'De V van veel en de W van weinig. Die Walen zijn wat minnetjes, nogal verfijnd. Maar de Vlamingen houden van veel, die zijn dik. Weleens een stel Vlamingen aan de trog gezien? Die lui hadden de gewoonte een diner voor tien uur te bestellen en dan kwamen ze om zeven uur. Dan begonnen ze te drinken. Alleen maar om honger te krijgen.'

Pas gelezen: De techniek van het lijden van Arnon Grunberg

Stel je voor: je schrijft twee essays van zeven bladzijden A4, en je wil daar een boek van maken dat met duizenden verkoopt. Onmogelijk lijkt het, tenzij je Arnon Grunberg heet. Hij schreef die twee essays voor een gastdocentschap aan een Nederlandse unief en vult de rest van het boekje met idolatrie op zichzelf via een voorwoord van de rector of via dagboeknotities van zijn leerlingen.
De techniek van het lijden is niets anders dan geldklopperij.
De essays zijn best leuk, met veel Grunberg-achtige verrassende wendingen. Maar ook niet meer dan dat. Je voelt dat hij weinig te vertellen had, dat hij de essays in opdracht schrijft en ermee wegkomt dat zij zijn stillistisch kunnen.

Dupont et Dupond

Rémy, een vriend uit Frankrijk vertelt dat zijn buddy Guillaume vier dagen naar bxl komt. Rémy mailt dat naar K en naar mij, waarmee hij eigenlijk aangeeft: zorg dat Guillaume niet op hotel hoeft te gaan. Op zich is dat zo geen probleem. Het is alleen, drie jaar geleden kwam Guillaume al eens naar bxl. Hij heeft toen enkele dagen bij K gelogeerd en enkele dagen bij mij. Wij waren beide niet opgetogen over de beleefdheid van Guillaume, en bovendien, drie jaar geleden was ik veel groter behuisd, toen kon ik hem een verdiep aanbieden. Nu heb ik niet zoveel goesting om die ruwe Franse diamant een gans weekend in mijn living te dulden. K denkt er net zo over, vermoed ik. Dus sturen wij naar Frankrijk vriendelijke, zelfs enthousiaste emails waarin we weliswaar geen engagementen aangaan. Jullie lijken wel Dupont & Dupont, stuurt Rémy terug. Ik heb het even opgezocht om zeker te zijn: Dupont & Dupond zijn Jansen en Janssen in het Frans. De aandachtige lezer zal opgemerkt hebben dat mijn Franse kameraad de twee namen niet juist spelde. Altijd leuk om het Frans van een Fransman te corrigeren.
Gastvrijheid en geduld zet ik samen op een lijstje: het zijn schone deugden maar ik behoor niet tot de beste beoefenaars.

Boeferkes halveren

40.000 militairen telt dit land. Niet niets. Dat moet ongeveer evenveel zijn als het totale personeelsbestand in de financiële sector. En wat doen die boefers? Ik weet het niet. Er zitten er 15 in Kosovo en als de Amerikanen ons vragen of we kunnen bijspringen in Afghanistan, dan zeggen we: ho, rustig, we zijn al zwaar belast gezien onze inspanningen in ex-Joegoslavië. Voor de rest lopen daar veel mensen hun zakken te vullen, en mogen ze ontieglijk vroeg op pensioen.

Als er dan een partijvoorzitter voorstelt om het leger te halveren, dan verwacht een normale mens alleen applaus. Persoonlijk omdat ik de geur van uniformen niet goed verdraag, maar van anderen kan je verwachten dat ze blij zijn dat ze daar geen belasting moeten voor betalen.

Edoch. De Crem was tegen en dat is begrijpelijk. Hij is defensiespecialist. Als ze defensie halveren is hij maar een halve specialist meer. Er was ook ene Limburgse senator, Wouter Beke, die erop wees dat de plannen van VDL toch wel nefast zijn voor de werkgelegenheid, zeker in zijn provincie, waar veel kazernes gesitueerd zijn. Zijn achterliggende redenering: de beste manier om de economie van je land vooruit te helpen is een belasting op te leggen om 40.000 soldaatjes en hun speelgoed te onderhouden. Bravo!

Er was ook inhoudelijke kritiek en dat komt omdat VDL weer zo dom was om twee ideeën in één keer te vervatten. Hij wou het Belgisch leger laten opgaan in een Europees. Heel dom want dat Europees leger bestaat nog niet, en zal dat niet gauw gaan doen. Hoe torpedeer je je eigen idee door een dwaas aanhangsel. Vraag het de moegeregeerde socialisten.

Ondertussen een kreet: halveer, fileer de strijdmacht!