Uitgespuugd: Poolijs van Ruth Lasters

Winnares van de Vlaamse debuutprijs, had ik gehoord. Wou ik dus wel even ter hand nemen. 16 bladzijden lang heb ik het volgehouden. Taalbeheersing is er zeker, maar wat een gekweel!

Jesse James

Dat ik ooit een cinemazaal zou verlaten tijdens een western ... ik had het niet gedacht. Deze week echter vluchtte ik de zaal uit bij een aanschouwen van Jesse James, featuring Brat Pitt. Fotografisch is de film heel geslaagd maar het script deugt niet. Te veel personages die onherkenbaar worden wanneer ze niet geschoren zijn, niet weten waar het verhaal naartoe gaat ... nee, niks voor mij.

Pas beluisterd: Friend Opportunity van Deerhof

Banzai!
De gemiddelde Japanse rockgroep doet heel hard haar best om te klinken alsof ze uit Seattle komt. Maar een Amerikaanse groep die klinkt als een Japanse groep die Amerikaans wil klinken kan blijkbaar ook: Deerhoof is er zo eentje. Het accent en de hoge hese stem van zangeres Satomi Matsuzaki zit hier zeker voor iets tussen, maar dat is eigenlijk nog het minst vreemde aan deze groep.

Hun experimentele weirdo indie discorock is eigenlijk met niets vergelijkbaar. De nummers op de plaat 'Friend Opportunity' gaat van zweverige pianoballads met synthesizers en (nep)strijkers over min of meer gewone rock ('Cast Off Crown') tot onverdunde onzin als 'Kidz Are So Small'. De nummers op de plaat zijn allemaal anders en geen van alle meezingers of catchy melodietjes. Ze blijken echter meer te zijn dan een oefening in kijk-eens-hoe-raar-wij-zijn-en-toch-hebben-we-lekker-een-platencontract-gekregen: de formule werkt en de plaat blijft na veelvuldig luisteren overeind. Het is een aanrader die weken meegaat op de digitale audiospeler.

Het kan niemand verbazen dat Deerhoof getourd heeft met The Flaming Lips, maar het sterkt ons in de overtuiging dat we te maken hebben met kwaliteit.

Doen!
Verwarring... Nog verwarring...
Toch maar niet.
Als je vindt dat 'If I were a man and you were dog I throw a stick for you' als enige tekst voor een nummer van 2 minuten eigenlijk niet kan.

Correctie

De link naar TED.com een vorige blogbijdrage zou niet goed functioneren. Ik heb dat verbeterd. En een gelijkaardige link: de tien beste TED-bijdrages.

Pas beluisterd: Neon Bible van Arcade Fire

Met de opbrengst van een goed verkopende plaat koopt een beetje artiest een leuke boot, een penthouse in Manhattan of een kindje in Mali. Maar de Canadese emorockers van The Arcade Fire hebben het zo niet begrepen: met de winst van hun debuutplaat (Funeral, 2004) kochten ze een kerk, waar ze prompt hun tweede plaat opnamen.
Plaats genoeg in zo een kerk; Arcade Fire deinst er ook niet voor terug om een minibus vol strijkers en blazers te bestellen of tekeer te gaan op het kerkorgel, zonder daarom de gitaren thuis te laten. Neon Bible klinkt dan ook toepasselijk galmend en monumentaal. Ook in de teksten gaat het al eens over de kerk; een titel als 'Antichrist Television Blues' laat niet veel aan de verbeelding over, of net wel.
De groep is op zijn best in de bombastische en monumentale nummers als 'Intervention' en 'My Body Is A Cage' (kippevel!). De single 'No Cars Go' is, nou ja, een single. De titelsong is dan weer een beetje mager.

Doen!
Want dit is gevonden vreten voor liefhebbers van doorleefde Duyster-muziek.
Toch maar niet.
Want je houdt niet van ietwat bombastische rock met een zanger wiens stem soms overslaat.

TED

Een vriend die nog meer interessante websites kent dan ik wees me onlangs op TED, een verzameling van ideas worth spreading around.

Deelnemen is leuker dan winnen

In sommige Afrikaanse landen kan je je als bezoekende ploeg maar beter gedeisd houden. Deze keer lag het slagveld in Lomé, Togo, waar de schitterende spits Kanouté het slachtoffer werd. Doodsverachting is in Congo veeleer vereist voor de scheidsrechter.

Pas gelezen: De Joodse Messias van Arnon Grunberg

Ik hou van de States, ik hou van Amerikaanse literatuur, maar onlangs liep ik toch twee teleurstellingen op. Het veel gehypete The Corrections van Jonathan Franzen kreeg ik van twee kanten toegestopt. Ik heb het tot de helft gelezen, in het Engels dan nog wel, en ben gestopt. Ik vind er echt niets aan.

Omdat Afrika mij na aan het hart ligt, begon ik tevens aan Wat is de wat? van Dave Eggers. Goeie vertelsels, maar ik ontwaarde (te) weinig constructie.

Doe mij dan maar De Joodse Messias van Grunberg. Een verhaal over een gekke jongen die de taak op zich neemt om de Joden te troosten. Bijzonder grappig. Hier en daar een beetje over de top. Dat wel.