2007

2007 is goed begonnen. Ik maakte op nieuwjaardag snel een pasta. Mijn liefste - mijn muze als ik in de keuken sta - zei dat hij zeer lekker was. Ik repliceerde: "em is perfect, laat mij dit in een restaurant voorschotelen en we kunnen de boekingen niet bijhouden." Ik had gelijk. Ik streef al lang naar de perfecte pasta en deze keer was het gelukt. Ik moet toegeven, ik had wat geluk. Het spek dat ik gebruikte was van een goed varken en de pasta die ik van mijn zusje cadeau kreeg voor kerstdag bleken delicieus. Wat zat er nog in? In de pan had ik in een flinke geut olijfolie gebakken: een halve ui, een rode paprika, enige denneboompitten, het spek, en dat overstrooid met flinke snuif oregano en basilicum. Mijn peperbollen had ik zoals steeds in mijn vijzel geplet. Tussen de gekookte pasta had ik wat vers gemalen parmesane gedraaid. Je mag het proberen.

2006 was een jaar waarin ik op veel slechte boeken stuitte. De laatste van Saramago bijvoorbeeld, Het verzuim van de dood. We hadden dat bij dezelfde auteur al gelezen, alleen veel beter.

De Luistervink van Le Carré. Een Congo-boek van een succesauteur. Moest ik halverwege dichtklappen wegens slaapverwekkend.

En zo kan ik nog een eindje doorgaan. Ik trof wel veel heerlijke cd's. Ik zit meer in de auto dan vroeger en kan daar nu meer van genieten.

In 2007 lees ik beter. Ik kocht inmiddels Les Bienveillantes van Littel. In de Parijse boekhandel had ik daarover een leuk gesprek met de verkoopster. In die boekhandel lagen verschillende boeken met een flapje "conseillé par librairie Abellas" rond. Niet mijn werk. Ik zei haar in mijn beste Frans dat ik het toch wat wantrouwde, zonder een aanbeveling. Ze zei dat dat boek dit niet nodig had, dat veel klanten er zeer geïnteresseerd in waren. Maar waarom had zij het niet aangeraden? Mijn vraag hield stand. Ik merkte nog op dat ik in de tu-vorm bezig was, iets wat mij altijd overkomt in winkels in Frankrijk. Ik wist mij te corrigeren met: "sorry, ik vergeet de Fransen altijd te vousvoyeren." Het boek is toch niet onleesbaar, vroeg ik ook nog, een en al achterdocht. "Nee", zei ze, "het is zeer eenvoudig en exact. Typisch Amerikaans." Ze zei het als een typische française. "O", zei ik, "dan is het iets voor mij. Ik hou van de Amerikaanse literatuur. En ik ben een simpele jongen." Dat wilde ze niet bedoeld hebben, schrok ze. Ik stelde haar gerust: "Geeft niet hoor, in Parijs ben ik er altijd fier op simpel te zijn." En weg was ik, literatuur voor het nieuwe jaar onder de arm.