Marokko

De trouwe bezoekers van De geschriften van Max Dusseldorf moesten het een eindje zonder bijdragen stellen. Ik was in Marokko. Twaalf dagen zonder gsm, internet, tv of krant, het is niet iedereen gegund. Het heeft mij goed gedaan. De Arabieren zijn de ambetantste bewoners van het land. Mijn sympathie gaat veeleer uit naar de Berbers, die mij altijd vriendelijk begroetten als ik met een huurfiets door hun dorpjes passeerde. En de Toearegs natuurlijk, al valt het moeilijk met hen een diepgaand gesprek op te zetten, hun engels is basic.

De Berbers beloonde ik altijd met een royale fooi, omdat hun prijs-kwaliteit verhouding zo goed was. Ik vraag mij af of mijn corrigerend gedrag niet ziekelijk is.

De fijnste plaats die we aandeden was Legzira, een kleine baai met niets dan drie hotelletjes. De zee was er wild zoals ik dat graag heb. We zouden er slechts één nacht blijven, maar het werden er twee en drie, en moest een Brits koppel ons met hun huurauto niet naar de volgende bestemming meegenomen hebben, we zaten er nog.

In Marrakech op café geweest met mijn oude vriend, Sliman, eertijds architect in Brussel, nu noodgedwongen in Marrakech. Om te onderstrepen dat zijn zaken goed gingen, betaalde hij altijd in plaatsen die onnodig duur waren, ik hoop dat hij er geen financiële kater aan overhield. Die dwaze Arabische trots ... Marrakech vind ik trouwens zwaar overroepen. Doe mij dan maar Essaouira.

Ik hoop ooit nog terug te gaan naar Marokko, met trekfiets of zwerfwagen.