Het autosalon, de hoogmis van het kleinburgerlijke individualisme

Deze week nog weinig gepresteerd op mijn blog. Ik zit compleet zonder inspiratie. En er gebeurde ook niets waar iets over te vertellen valt (aan het gescharrel van Daems wil ik niet denken, hoe minder ik mij bewust ben van het bestaan van pipos als hendrik, hoe gelukkiger ik ben).
Gelukkig doen andere mensen beter, bijvoorbeeld cultuurfilosoof Johan Sanctorum (wat een rare naam!) vandaag in DS. Een groot artikel van hem met de titel: Welkom op het autosalon, de hoogmis van het kleinburgerlijke individualisme.

Enkele fragmenten:

De Heizel is dezer dagen de cultplek bij uitstek van de Belgische asfaltcultuur. Het semi-officiële karakter van deze manifestatie, steevast geopend door Prins Filip en een rist excellenties, brengt meteen in herinnering dat België zich internationaal wenst te profileren als land van auto's, parkings, vrachtwagenverkeer en snelwegen: ,,het logistieke centrum van Europa'', zo heet het.

We mogen het rituele karakter van het autosalon, als breed publiek platform waarop private mobiliteit wordt geconsacreerd, inclusief alle maatschappelijk-conservatieve waarden die daaraan vasthangen, niet onderschatten. De auto is niet alleen een gebruiksvoorwerp, maar vooral een symbool van onderlinge rivaliteit én consensus rond een maatschappelijk model van laisser faire. Het salon is de plek en het tijdstip van de grote verzoening tussen politieke klasse, economie en volkscultuur. Het verenigt het establishment en het klootjesvolk, van de rijken tot de lage middenklasse, veel sterker dan pakweg de 21-juliviering. Als er al een 'Belgische identiteit' zou bestaan, dan wordt ze op deze hoogmis van het kleinburgerlijk individualisme in al haar groezeligheid geëtaleerd: behoudsgezind, statusgevoelig, op het heden en het ik gericht, zuurzoet, en meer vanuit de onderbuik bezig dan vanuit het hoofd.

Blijft dan de vraag waarom Belgen auto's blijven kopen als het toch maar is om een paar uur per dag te bumperen tussen twee peperdure tankbeurten. Het antwoord ligt in de bedrieglijk hedonistische beeldopbouw van de reclame (wijde horizonten, een breed asfaltlint door een maagdelijk landschap, succes en erotiek) maar ook, opnieuw, in het politiek-strategisch argument van de auto, als middel om mensen aan een vicieus systeem te binden, tot op het neurotische af.

De auto wordt steeds meer de fetisj van een schuldverslavende economie waarin mensen boven hun stand leven om erbij te blijven horen.