Armenia 3

Al terug uit Armenie. Wat een mooie herinneringen!

Het Armeense ministerie van Buitenlandse Zaken nodigde me uit (ik word daar te lande meer naar waarde geacht) in het operagebouw om een uitvoering van het werk van hun nationale toondichter Komitas bij te wonen. Een negentigkoppig koor zong die muziek en het duurde niet lang of ik was volledig in vervoering. Zo is het genoeg geweest, moet de dirigent gedacht hebben, ik gooi er een Hallelujah van Händel tegenaan. Dat is het lelijkste stuk klassieke muziek dat er bestaat, meende ik toen ik het hoorde. Ik zag al snel mijn fout in want daarna zong het koor een stuk uit een requiem van Verdi. Die operette-Italiaan had zich daar beter niet op gezet.

Of die keer dat ik met Jelle, een Nederlandse correspondent uit Moskou, streekgerechten ging eten bij een familie uit Nagorno-Karabach. Heerlijke dingen waren dat. Ze boden ons ook wijn van granaatappels en lokale vodka. Wie de Karabachezen kent, mag het niet verbazen dat dat straf spul is, ik ben nog aan het bekomen ervan. Die man zei dat ze in zijn regio zeggen dat je vijftig moet zijn om daarvan te drinken, ik heb nog veel te leren de volgende eenentwintig jaar. De Nagorno's hadden nog drie mooie dochters voor ons in de aanbieding, maar daar zijn we niet op ingegaan. Een andere keer hebben Jelle en ik een Roemeense haar vet gegeven over Transsylvania. Hihi.

De innemende Nederlandse First Lady van Georgie serveerde koffie in Tbilisi. En ik ben er naar een oud badhuis geweest.

Nog enkele anekdotes uit de luchthaven van Moskou. De vluchten van Aeroflot zijn zo slecht op elkaar afgestemd dat velen er uren moeten wachten. De reizigers wisselen er sandwiches, sigaretten, water. Ik leerde er een Noorse kennen die helemaal into India was, u kent het type. Ze heeft er al de dansjes die ze geleerd heeft opgevoerd. Takataa Takatii; heel amusant. Een Japanner zat er al vier dagen. Hij moest zo lang wachten op zijn vlucht naar Damascus dat hij begonnen was met drinken en in slaap gevallen was waardoor het vliegtuig zonder hem vertrokken was. De volgende vlucht was vier dagen later. Ik begreep niet hoe hij het daar zo lang kon uithouden, maar hij verwees naar een Palestijnse vluchteling die er al twee jaar en een half rond hangt.