De wiskundeknobbel van Nico Mattan

"Nico Mattan ambieert topzeven in Parijs-Roubaix". Dat staat vandaag in de krant. Ik heb dat nog nooit gehoord; een koereur die niet op winst rekent, ambieert het podium, of de toptien. Maar de topzeven begot!

Nico is natuurlijk gene gewone. Gene gewone is een epitheton dat opgeld maakt in het peloton, een eretitel die je van collega-renners krijgt. Normaal slaat dat op koerscapaciteiten, de eigenschap ook om er graag een snok aan te geven, geen wieltjeszuiger zoals zoetemelk.

Bij Nico kan het onbedoeld vanalles betekenen. Na Dwars door Vlaanderen gaf hij een fantastisch antwoord op de vraag: "Eeckhout, de sterkste vandaag heeft gewonnen?" Nico repliceerde: "Ma, ik was de sterkste. Allez, ik denk het toch."

De jongen houdt er voorts de eigenaardige gewoonte op na om cijfers op te tellen, wat zijn ambitie voor de topzeven verklaart. "Het was op 13 januari 1999 dat men me in Aalst zei dat ik beter stopte met koersen" zegt hij. "Dertien is mijn ongeluksgetal. Ik zit niet graag op mijn fiets, de dertiende. Op een vrijdag de dertiende raak ik mijn fiets niet aan. Zeventien en, in mindere mate, zeven zijn mijn geluksgetallen.

Dat is niet moeilijk: ik ben geboren op 17/7/'71. Vorige zondag werd ik zeventiende in de Ronde van Vlaanderen. Dat was een goed voorteken voor Gent-Wevelgem, dat bovendien gereden werd op 6/4/2005, wat samen het cijfer zeventien oplevert. De goede ontsnapping bestond uit acht renners: ik en zeven anderen. Zeventien dus. Ik nam één keer deel aan de Olympische Spelen, in Sydney 2000, met het rugnummer 17. Ach, let er maar niet op. Het is gewoon leuk om een beetje met die cijfers bezig te zijn."