De anti-nietsnut

Staat er iets interessants in de krant op het moment dat een of andere oude pool de pijp aan Maarten gaf. Nauwelijks. Een bespreking van het boekje Lof der Luiheid van Tom Hodgkinson, dat de wereld verdeelt in twee typen mensen: de nietsnut en de anti-nietsnut. De anti-nietsnut is een druktemaker. Iemand die het simpelweg niet kan laten zich met andermans leven te bemoeien. Het ontbreekt hem aan verbeelding, hij gelooft in hard werken, exploitatie en hypocrisie en het is een perfecte bureaucraat.

Hodgkinson loopt niet hoog op met het idee van een vaste baan. ,,We hebben een baan. Een baan!'', schrijft hij. ,,De beloning voor onze ontwikkeling! We hebben in onze jeugd hard gewerkt om, als we volwassen zijn, weer hard te mogen werken. Een baan! Het toppunt van ons leven! De oplossing!''

Als rechtgeaarde nietsnut begrijpt Hodgkinson niet dat er mensen zijn die niet kunnen delegeren. Delegeren betekent toch eenvoudigweg dat iemand anders het werk doet? De droom van elke nietsnut. Om zijn stelling kracht bij te zetten, citeert hij een fragment uit Twains roman ,,De avonturen van Tom Sawyer''. Daarin komt een passage voor waarin tante Polly aan Tom vraagt om het hek te schilderen. Tom weet zijn vrienden te overtuigen dat verven geen werk is, maar iets wat je doet voor je plezier. Al zijn vrienden doen gretig mee en Tom wordt er nog voor betaald ook.

Hodgkinsin richt ook zijn pijlen op het moderne uitgaansleven. Steeds weer uitgaan is immers hard werken. Zorgen dat je de allerlaatste kroeg, club, film, galerie, theatershow of band kent, is eigenlijk een voltijdse baan op zich. En je denkt altijd dat het ergens anders leuker is. Thuis is het nochtans veel aangenamer: je kan ongebonden en wild tekeergaan. Alleen thuis heerst echte vrijheid.

Enfin, ik geloof nog altijd dat het mogelijk is een tussenweg te vinden.