Charcuterie

‘Nee, de préparé is net op. Maar ik kan onze zalmsla aanbevelen; die is nieuw, naar een recept dat we zelf hebben samengesteld.’
De vrouw in de wit-roze schort richtte haar handen naar de roze brij die er mistroostig bijlag, al verraadde haar glimlach trots op haar creatie.
De dame aan de andere kant van de toonbank hapte niet toe. Ze speurde alle uitgestalde charcuterie af en kon niet beslissen. Ze liep al naar de vijftig, had een zichtbaar dure jas, waarin lappen leer in eigenaardige patronen verwerkt waren. De afgrijselijk groene tegels vloekten bij haar bordeaux schoenen, vond ze.
‘Doe maar tien schellen pepersalami.’
Bedreven sneed de winkelbediende het juiste aantal sneden af, wikkelde ze in het papier en legde die op de weegschaal.
‘Had u nog iets gewenst?’
Het bleef stil. Het bleef relatief lang stil. Twaalf seconden om precies te zijn. En in haar schrale uniform durfde ze de klant met standing niet aankijken. Tot er een verlossend antwoord kwam: ‘Nee, dat volstaat.’
‘Dat is dan twee euro twinig.’
De geschminkte dame gaf een briefje van vijftig, waarop de opdienster luidop teruggaf, ‘welbedankt en tot ziens’, kon er nog net vanaf.
‘Ja, tot ziens. Hopelijk heb je volgende keer préparé.’
De jonge slagersvrouw pinkte een traan weg eenmaal de klant de winkel uit was. Op het gezicht van de dame die haar moeder kon zijn, zette zich een droeve trek.
Klant nummer 667 was een gepensioneerde heer die alles gadegeslaan had: ‘Ik wil wel eens van je zalmsla proeven. 250 gram alstublieft.’